Multiply.com

เมื่อหลายวันก่อนได้รับเทียบเชิญ (อีเมล)จากน้องเจี๊ยบ (รุ่นน้องสมัยเรียนป.ตรี)ให้ไปเยี่ยมเว็บของเขาที่ multiply.com เราก็ลองคลิ๊กเข้าไปดู เพราะไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้วออกจะแปลกใจหน่อยๆที่ได้รับเมลจากน้องเจี๊ยบ

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าน้องเป็นไงบ้างกับช่วงชีวิตที่ผ่านมา ปรากฎว่าก่อนจะดูได้ต้องลงทะเบียนกันซะก่อน เราก็ทำตามไปแบบ เออๆเอาไงก็เอากัน ไปๆมาๆก็เลยได้กลายเป็นสมาชิกของ multiply ไปเฉยเลย แบบไม่คาดฝัน ตอนแรกที่รู้ก็มีอาการประมาณว่าอ้าว เอ๊ะ เออน่ะ อืม...มันก็ดูน่าสนุกดี ทดลองคลิ๊กไปคลิ๊กมา กดนู่นนี่มั่วๆเอา ก็เลยกลายเป็นว่าเรามีหน้าเว็บไซต์เป็นของตัวเองด้วยที่ http://athitha.multiply.com ฮะๆแบบไม่คาดฝัน (อีกที) ก็ยังงงๆอยู่ว่านี่ฉันกลายเป็นสาว cyberspace ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แค่มีบล็อกยังไม่พอ เดี๋ยวนี้หัดมีเว็บเพจส่วนตัวกะเขาด้วย แต่มันก็เป็นไปแล้ว

แต่ก็ดีเพราะที่ multiply สามารถเก็บรูปได้เยอะประมาณว่าสร้างอัลบั้มภาพได้ มีfunction ให้เล่นได้หลากหลายคล้ายๆspaces ของ hotmail แต่ว่าดีกว่าตรงที่มันเร็วกว่า แล้วก็ดูง่ายกว่ากันเยอะ ก็เลยอัพโหลดรูปเก่าๆบางรูปที่เก็บไว้ในคอมพ์ มาเก็บไว้ในเว็บด้วย

เอาเป็นว่าตอนนี้มีภาระเพิ่มขึ้นในทาง...อืม...ทางอะไรหว่า...ทางใจก็แล้วกัน ที่จะต้องหาหนทางเข้ามาอัพเดตเว็บและบล็อกของตนเองเป็นระยะๆ จริงๆก็ไม่เชิงว่าเป็นภาระหรอก แหมก็ออกจะเต็มใจปานนี้ รู้สึกว่าสนุกดีที่ได้เขียน ไม่รู้ว่านี่เป็นอาการของคนที่หาคนเป็นๆคุยด้วยไม่ได้ แล้วต้องหาทางระบายออกกับสาธารณชนผ่าน cyberspace หรือเปล่า ฮ่ะๆสงสัยถ้าจะจริง

แต่รู้สึกว่าการเขียน blog กับการเขียนไดอารี่ในสมุดมันต่างกันอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ทั้งทางด้านอารมณ์และเนื้อหาที่อยากเล่า เพราะว่า blog เผยแพร่ความคิดของเราออกไปข้างนอกด้วย ใครๆก็เข้ามาอ่านได้ (ถ้าเขาอยากจะอ่านหรือ หากมีใครบังเอิญพลัดหลงทางผ่านมา) เราก็เลยจะมีการไตร่ตรองและใช้วิจารณญาณมากขึ้นว่าจะเขียนอะไร (แหม ฟังดูดีมีสาระแฮะ)มันจึงไม่ใช่แค่การเขียนระบายอารมณ์ และเวลาเขียนมันจะมีอาการสนุกมากกว่าหดหู่(เท่าที่สังเกตดูตัวเองที่ผ่านมา) เพราะรู้สึกว่าเรากำลังคุยกับเพื่อนๆคนอื่นๆด้วย (ที่มองไม่เห็น) หรือหากมองอีกแง่นึงก็ดูจะเป็นการพูดคุยกับตัวเองดังๆให้คนอื่นๆได้ยิน เนื้อหาก็เลยจะออกมาในโทนที่คิดว่าเพื่อนๆน่าจะพอรับได้ ประมาณว่าบอกเล่าเรื่องราวความเป็นไปและประสบการณ์ที่ผ่านมาในแต่ละช่วง แล้วก็แอบหวังนิดๆว่ามันอาจมีประโยชน์กับคนอื่นบ้างไม่มากก็น้อย (เหอะ..อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเราไปทำอะไรมาบ้างล่ะน่า...อ้าว! ก็ถ้าไม่อยากรู้จะเข้ามาอ่านทำไมล่ะ)

ฮะๆ จริงๆแล้วกลัวว่าถ้าเกิดเขียนเจาะลึกถึงตัวตนเกินไปแล้วเพื่อนจะเลิกคบ แต่ก็ไม่แน่ต่อๆไปอาจเขียนลึกกว่านี้ก็ได้ ถ้าเกิดอาการของขึ้น (แบบไม่ต้องผ่านพิธีปลุกเสก)